Lam Sai Wing

Lam Sai Wing (1861-1942), meester in Hung Gar en auteur van drie boeken, was de bekendste leerling van Wong Fei Hung. Zie hier voor een kort artikeltje over hem (gepubliceerd in: Real Kung Fu, September 1975, vol. 1., p. 9-11) en hier voor een paar foto's.

The Forbidden Kingdom/Test

The Forbidden Kingdom is een nieuwe Amerikaanse film met Jet Li en Jacky Chan. Ze gaan op zoek naar Sūn Wùkōng, de dolle apenkoning uit de enorm populaire roman Journey To The West. (Btw, hier vind je de ganse roman in het Engels , en hier in het Modern Chinees)

In Amerika is ie 18 april uitgekomen, wij moeten nog even wachten tot 26 juni.
Hieronder kan je alvast een voorpoefje bekijken van een duel tussen de twee J's.

Pinyin-P'injin-Pinguin?

Ik zat net een stukje te vertalen in het boek 'Combat Techniques of Taiji, Xingyi and Bagua: Principles and practices of internal martial arts' (in vertaling van Zhang Yun) van Lu Shengli.

Op p. 32 staat er een stukje tekst uit de Xingyi Quan Pu, een oude tekst over Xingyiquan.
Het stukje tekst beschrijft de karakteristieken van twaalf dieren en één ervan gaat over de aap. In het Chinees wordt het als volgt geschreven:

猴有纵山之能

De transcriptie wordt erbij gegeven in het boek, zonder toonindicatie:

Hou you zhong shang zhi neng.

Voor iemand die Chinees leest, is er geen enkel probleem, die kan aan de slag zonder transcriptie en zal zich baseren op de Chinese karakters.

Maar voor degenen die zich baseren op het Pinyin (en er zijn er, zie onder!) om zelf een vertaling te maken, zit hier een addertje onder het gras. Het derde karakter wordt niet uitgesproken als zhong, maar als 'zong' in de vierde toon. En het vierde karakter wordt uitgesproken als 'shan' (1e toon), niet als shang.

Ik was eigenlijk niet van plan om dit neer te schrijven, maar na een kort toiletbezoekje (ik lees erg graag op het gemak) kwam ik het volgende tegen in een boek dat verscheidene verhalen over Chinese en Japanse krijgskunsten bundelt.

De auteur begint met te vertellen dat Taichi (zoals het in de volksmond verkeerdelijk geschreven wordt) de "kunst van het hoogste verhevene" is. Mja, das niet de eerste maal dat we dat tegenkomen, zand erover, denk ik dan. Maar een paar regels erna werd het echt te gortig! Daarin stelt de auteur dat er ook een andere vertaling bestaat en wel de deze:
"de actie van de energie van het lichaam".

"Mijn god, hoe komt ie daaraan?", vraag ik me dan af.
Wel, eigenlijk heeft het alles te maken met het voorgaande (zhong-zong en shang-shan) en dat zit zo.
Om de Westerlingen het gemakkelijker te maken Chinees te leren, hebben ze gepoogd om het Chinees om te zetten naar ons Westers alfabet, een transcriptiesysteem. Er zijn er verschillende geweest,maar de bekendste zijn het Wade-Giles-systeem dat je nu ook nog vaak terug vindt in woordenboeken Klassiek Chinees en het meest courante tegenwoordig, het Pinyinsysteem.
Er zijn duidelijke verschillen tussen deze twee en vooral op het vlak van geaspireerde klanken.
(Geaspireerd wil zeggen dat je bv. een 'p' uitspreekt zoals in ons woord 'paard', maar extra lucht uitblaast na die 'p', dus zoiets als phhhhhaard. Lastig om met woorden te beschrijven, op 1 seconde gedemonstreerd).
In het Chinees bv. heb je het karakter 太. In Pinyin wordt dit "tai", in Wade-Giles "t'ai". Ook bv. 拳: in Pinyin "quan", in WadeGiles "ch'uan".

Zoals hierboven al gezegd wordt 太极拳 in de volksmond erg vaak geschreven als taichi chuan of taichi. Niet correct dus. Volgens Pinyin moet het taijiquan zijn, volgens WadeGiles t'ai chi ch'üan.

Hoe is onze auteur dus aan de vertaling 'actie vd energie van het lichaam' gekomen?

Wel, de fout situeert zich bij het tweede karakter 极. Deze man verwart dit met een ander karakter (气). Dit wordt echter geschreven als oftewel qi oftewel ch'i! Veel verschil is er, qua Westers alfabet dan, niet tussen chi en ch'i! Maar wat een hemelsbreed verschil in vertaling! En 气 betekende vroeger, in het voorwetenschappelijk China adem, lucht, gas, het weer, temperament, kracht, levensgevend principe. Tegenwoordig wordt het ook nog gebruikt als adem, lucht, maar ook stoom, geur,.. . Allemaal dingen die niet tastbaar zijn, maar die je wel kan ervaren.
Maar deze man denkt direct aan qi (daarbij de wenkbrauwen optrekkend en diep filosofisch in het rond kijkend) en gaat vervolgen zweefteverig wild tekeer met z'n vertaling. Dat chuan niets te zien heeft met 'actie', en tai in de verste verte niet vertaald kan worden als lichaam, doet er niet toe. Het klinkt lekker, zal goed verkopen (ik heb het boek ook tenslotte) en de hippies zijn weer blij.

Dus, tot slot: taijiquan/t'ai chi ch'uan betekent helemaal niet 'hoogst verheven vuist' of, erger nog, 'de actie van de energie van het lichaam', maar wel: het boksen gebaseerd op taiji, oftewel yinyangboksen.

Conclusie, er zit wel degelijk groot gevaar in het zich enkel baseren op een transcriptiesysteem, zonder verder te onderzoeken, maar dat interesseert velen blijkbaar niet. Met een zweverige uitleg die je niet kan staven, kan je ook een school starten en veel leerlingen hebben.

Uitstel is afstel

Gister iets geleerd. Ik wist het al wel met men koppie, maar nu heb ik het voor de eerste keer ervaren.

Het zit zo, discipline is mijn big issue. 'Liever lui dan moe en liever morgen dan vandaag' is zowat m'n motto. En vanaf de zomervakantie heb ik me er aangezet om discipline te kweken.

Nu werk ik sinds een tijdje met een weekschema (een tip van vriend Armand). De details geef ik niet mee, wel dat ik, wanneer ik omstreeks 16.00 thuiskom van het werk, oefen. Daarna eten, dan Chinees studeren, avond afsluiten met wat lezen, filmpje zien of wat gamen, dan staan en bed in. Dit werkt al een hele tijd erg lekker, moet ik zeggen, maar toen gebeurde het volgende.



Gisteren kwam ik dus rond 16h thuis en ik voelde me erg moe. Dus ik dacht "weet je wat, ik wissel m'n schema effe om, ik ga nu lekker niets doen en vanavond oefenen!" Allemaal dik in orde. Avond gaat voorbij en na wat Chinees gelezen te hebben, trek ik een makkelijke broek aan, sportschoentjes aan, schuif de tafel opzij en net op het moment dat ik wil beginnen te oefenen, gaat de deurbel.

'Verdomme', is het eerste dat ik denk, 'Komen ze me nog storen ook'. Chagrijnig deed ik de deur open. Bleek het een vriend te zijn die onaangekondigd een bezoekje kwam brengen. Bizar, helemáál niet van zijn gewoontes, want zolang ik hem ken (ca 10 jaar) belt hij altijd op voorhand. Nou heb ik die jongen erg graag (ook al is ie met compleet andere dingen bezig dan ik), maar toch wou ik hem niet binnenlaten, want "hij had maar moeten weten dat ik ging oefenen, z'n eigen schuld, na!"

En plots besefte ik dat het m'n eigen fout was! Ik had verdomd moeten oefenen wanneer ik de tijd ervoor had! En Tim leek als door God gezonden om me daar met een grote smile aan doen te herinneren. En dat ik nu afgestraft werd, omdat ik niet had doorgezet in m'n oefening, leek niet meer dan logisch.

Tim dus wel binnengelaten en het werd een zeer gezellige avond, moet ik toegeven. Maar morgen is het eerste dat ik doe na het werk, m'n sportschoenen aan en trainen :)



Nu, ik denk niet echt na over toeval en lotsbestemming en dergelijke, maar dit voorval, dat kan toch geen toeval zijn. Dat Tim op het exacte moment dat ik begin te oefenen, aanbelt, daar zit meer achter, denk ik dan. Nou, het maakt eigenlijk niet uit, het draait om de les die geleerd moet worden. En die is erg duidelijk!

Ja maar, ik denk toch dat ...

Laatst moest ik opeens terug denken aan de tijd dat ik sinologie studeerde op de Gentse universiteit. Nou ja, 'studeerde' tussen grote aanhalingstekens, want een goede student was ik niet. Ik ging zelden naar de les en studeerde thuis datgene waar ik interesse voor had. Dat was niet zo veel, vooral klassiek Chinees vond (vind) ik erg boeiend. Daar was ik dan ook altijd voor geslaagd. Modern Chinees ook (nipt weliswaar), maar dat boeide me toen niet zo, liever in oude teksten neuzen. Nu wens ik soms dat ik er toch iets beter m'n best voor had gedaan, maar gedane zaken nemen geen keer en ik ben toch een autodidact. Maar eigenlijk heb ik nog het meest geleerd van mijn proffen. Zonder dat ze het zelf beseffen uiteraard en die 'verhaaltjes' wil ik graag even meegeven.

Binnen ons departement hadden we eigenlijk maar twee professoren die quasi alle vakken gaven: Modern Chinees, Klassiek Chinees, boeddhistische filosofie, confucianisme, bibliografie, enz. . Die twee samen waren een wandelende encyclopedie, ongelooflijk! Ze konden over alles meepraten, hadden enorm veel gelezen en schreven errug veel boeken en artikels. Ik had er het allergrootste respect voor als beginnend studentje en dacht ' Zo wil ik ook zijn'!

Tot we op een dag, ergens in m'n derde jaar, een thematische les kregen: 'het concept verlichting in het boeddhistische denken'. (De twee professoren waren boeddhologen en bestudeerden het boeddhisme al jaren, het was als het ware hun stokpaardje, uren konden ze erover vertellen!) En effectief, ze hebben toen ca 3 uur liggen praten over verlichting. Wat ze allemaal vertelden, dat weet ik niet meer. Ik weet enkel nog dat ik toen dacht dat het heel erg raar was om zolang te praten over iets dat ervaren moet worden.

Een aantal maanden later had ik twee examens op dezelfde dag: boeddhisme en Indische filosofie (dit laatste vak was van een andere prof, ook een boedholoog, maar dan van het departement Indologie.) Tijdens het eerste examen stelde ik de volgende vraag: Gelooft u dat verlichting waarlijk bereikt kan worden en, aangezien u al 30 jaar het boeddhisme bestudeert, praktiseert u ook?" Ja man, ik kreeg toen een zware intellectuele uitleg over verlichting (voor de tweede maal) en 'nee, hoor, ik ben geen boeddhist, ik vergelijk enkel teksten met elkaar.'
Mja, dacht ik toen, heel mooi voor jou, maar wat ben je daar nou mee?

Op het tweede examen kreeg ik een vraag over een bepaalde yogatekst. Ik beantwoordde ze naar behoren en de prof besloot toen, lichtjes achterover zakkend in z'n zetel, over z'n bril heen kijkend en een zwaarwichtige klank in z'n stem: "Jongeman, je moet je dat eens voorstellen, je ogen dichtdoen en 3 seconden aan niets denken, aan echt helemaal niets! Dat is ongelofelijk!" Ik had toevallig een paar weken ervoor een meditatieretraite gevolgd van tien dagen waar we 16 uur per dag 'stil zaten te zitten'. Ik stond dus ietwat versteld en antwoordde " Heu, zo moeilijk is dat niet, hoor, je moet enkel oefenen!" Waarop de prof me aankijkt met een vuile blik en me meesmuilend en hoofdschuddend een 10/20 geeft.

En het is nog niet gedaan, het bleek een heuglijke dag te zijn.

Eenmaal buiten, kom ik een prof tegen waar ik eens een paar lessen had gevolgd, die was ook boeddholoog en bijna op pensioensgerechtigde leeftijd. Vertelt ie me dat hij al zo'n 40 jaar het boeddhisme bestudeerde en Sanskriet (Die man wist echt veel, hij sloeg je constant om de oren met weetjes en feitjes, hij kon bv. zo vanbuiten de structuur van een welbepaalde Zuid-Indische tempel op het bord tekenen en je er alles over vertellen). Maar wat bleek, hij was zelf nog nooit in India geweest! Was nog nooit in een boedhistische tempel geweest! Nooit gemediteerd ("zoiets doet een deftig persoon toch niet") Hij verbleef met andere woorden al 40 jaar tussen vier muren en zoog alles op via boeken!

Die dag zal me nog lang bijblijven. Het was de dag waarop ik ontdekte dat ik met alle kennis die ik had opgedaan niets was. Ik wilde al die dingen waar ik over had gelezen en gepraat gaan ervaren! Het was de dag waarop ik besloot om de universiteit, en de daarbij horende 'kenniscultuur' en 'het-ik-weet-meer-dan jij-gedoe' de rug toe te keren.

Voila, en ondertussen zijn we een goed anderhalf jaar verder. Ik oefen nu, zoals jullie wel weten, bij de School van de Kraanvogel, met een heel erg sympathieke bende waar ik petsen van krijg als ik teveel in m'n kopke zit. En ja, ik lees nog veel, en ja, ik heb nog altijd de neiging om erg hard te gaan nadenken, maar nu oefen ik ook. Ik ervaar en begin te 'voelen'. En dat is fantastisch! We zijn er van bijlange nog niet, maar wel op weg.

Konijntjes

Een tijdje geleden heb ik me het boek 'Chinese Boxing: Masters and Methods' van Robert W. Smith aangeschaft. Ik vind het geweldig! Hoewel er eigenlijk bitter weinig instaat, vind ik het ideale literatuur om even vast te nemen als ik op het toilet zit. Dit las ik vandaag, in het hoofdstuk over Cheng Man-Ch'ing.

"Cheng also told me of Chu Min-I ... a T'ai-Chi student of Wu Chien-Ch'uan...
Chu was an eccentric, as is seen in the title of the doctoral thesis he wrote
while studying medicine in Paris: 'A study of the vaginal vibrations of the female rabbit.'"

Dat men een doctoraat kan halen op zo'n onderwerp, hilarisch vind ik dat. Hoe heeft ie dat toch praktisch aangepakt, vraag ik me dan af? Mja, ik denk erg visueel, ik kan me er wel iets bij voorstellen... :)

Doet me eraan denken, leraar Roel schreef ooit in 'De essentie van T'ai-Chi' (hoofdstuk 'lessen van de meesters') hoe Sifu Fei vertelde hoe je een grootmeester kan herkennen. Volgens hem , hou je vast: 'lijkt het een beetje op een konijntje'.

Ha, prachtig toch wat je kan doen met twee verschillende stukken informatie. Hebben niets met mekaar te maken op zich, buiten het woord 'konijn', en als je niet kritisch bent en niet zelf onderzoekt, dan ga je er nog vreemde opvattingen op na houden over T'ai-Chi!

Pijn

Twee weken geleden ben ik tijdens het werk door m'n rug gegaan. Het voelde alsof er, vanaf m'n onderrug tot in m'n rechterdijbeen, een mes werd gestoken in m'n zenuw. Dat deed verrekte veel zeer. Nou kan ik wel wat pijn hebben, maar nu moest ik toch even gaan zitten zodat ik niet van m'n stokje draaide. Na wat doktersbezoeken en een CT-scan bleek dat ik de trotse bezitter was van een acute lumbago. Dat gaat wel over, maar wat me vooral interesseerde was wat er met me zou gebeuren op lange termijn. Blijkt dat de kans op een hernia erg groot is als ik zwaar fysiek werk zou blijven doen en ik heb al een scheve bekkenstand. Simpel, dan stoppen we ermee en gaan we iets anders doen. Wat, dat zien we wel, er komt wel iets uit de bus vallen.
Maar ik wil het hier eigenlijk over pijn hebben. Pijn kan je ook positief benaderen. Bijvoorbeeld, als ik weer eens achter m'n peeceetje zit, zoals nu, en ik zak weer in een slechte houding, dan voel ik onmiddellijk pijn in m'n onderrug. Dus even houding corrigeren. En ook vandaag tijdens de training zo. Nu willen wij in onze stijl zo min mogelijk kracht zetten en alles vanuit constructie doen. Zo gemakkelijk is dat nog niet, anders zouden we allang Tai Ch'i-meesters zijn. Maar dus toen ik daarstraks de partneroefeningen liep, vanaf het moment dat ik kracht gebruikte om 'yemafenzong' in te zetten, kreeg ik pijnscheuten van hier tot ginder in m'n onderrug. Dus was het zaak om zo te bewegen dat ik geen pijn voelde. En als dat lukt weet je dat je correct beweegt (in ieder geval toch beter) en min of meer in constructie staat. Prachtig toch! Ik heb zomaar gratis en voor niks een geweldige 'waarschuwer' gekregen. Zo één met toeters en bellen en een ganse fanfare die allemaal schreeuwen: "Hey, man, wat doe je nou, je beweegt niet goed!" Dus, in plaats van te zeuren "Oh, arme ik" zeg ik "lang leve mijn lichaam!" How, even terug m'n zithouding corrigeren daar :)
Ja, zoals Hägar ooit eens zei: 'Pijn is fijn!'